Las Vegas - Bishop

Hehe, een zware dag gehad vandaag! Vroeg op, na voor ons doen hierlaat te zijn geslapen, en om 8u al onderweg. We wilden immers zo ver mogelijk richting Yosemite National Park geraken, en onderweg Death Valley NP meenemen. Eerst getankt, want de prijzen van benzine in en rond de parken zijn stukken hoger dan ergens anders.

En dan op weg. We hadden dus besloten dat we toch door Death Valley zouden rijden, na 15 september mocht dat van de RV verhuurmaatschappij. In de zomer schommelt de temperatuur er constant rond de 40°C. Het record ooit gemeten is 57°C. We hebben lang getwijfeld of we het park zouden bezoeken, het is niet echt een plaats waar je in panne wil vallen met een peuter. Maar volgetankt, na een uitgebreide mechanische check van de RV en met voldoende water aan boord waren we er klaar voor.

Eerste stop bij Zabriskie point, na een klimmetje te voet in de hitte hadden we uitzicht op surrealistisch maanlandschap. Daarna doorgereden naar Badwater, dit is het laagste punt van de US (de Amerikanen zeggen dikwijls het laagste punt van de wereld maar slaan zo wel een paar plaatsen over), 86 meter onder zeeniveau. Ooit was dit een meer, nu een uitgestrekte zoutvlakte met nog een paar plasjes water. We reden de Artists Drive, een eenzaam wegske tussen de rotsen die naargelang de mineralen die erin zitten een andere kleur hebben, groen, blauw, geel... (Dirk zag natuurlijk niks van de kleuren maar amuseerde zich met rijden op dit spectaculaire baantje). Tot slot zijn we nog gestopt aan een soort duinen, het leek wel of we plots in de Sahara waren in plaats van in de US. Overal was het even heet, vreselijk, Emiel (en ik ook) vond het maar niks, telkens heel even de RV uit om een stop te bekijken en dan weer snel naar de koelte van de airco... Maar, bij het uitrijden van het park stond er een bordje dat de airco uit moest om de motor niet te oververhitten, gezien we de vallei uit moesten en dat behoorlijk wat stijgen was. Het was rot, 20 mijl zweten en puffen... De RV deed het gelukkig goed, de temperatuur steeg geen moment. Ondertussen kwamen we nog langs wegenwerken, we hadden geweldig veel medelijden met de mannen die daar aan het werk waren. Wat ook opmerkelijk was waren de vele fietsers... Door Death Valley fietsen moet hier zoiets zijn als bij ons de Mont Ventoux beklimmen (denken we).

Een stuk na de middag waren we Death Valley uit, en dat was toch met een zucht van opluchting... Wat het buiten de temperatuur lastig maakt is dat je moet blijven rijden, want het is te heet om even aan de kant van de weg te gaan staan om te lunchen. We waren erg blij dat we de benen konden strekken na een rit van zo'n zes uur (met wel hier en daar een kort stopje dus). We raakten aan de praat met een Nederlands koppel die zowat dezelfde toer deden als wij.

Het was nog redelijk vroeg, dus we besloten om toch nog door te rijden om zo de rit van morgen korter te maken. Uiteindelijk reden we toch maar door stadjes waar niks te beleven viel, dus om daar al zo vroeg op een campground te gaan zitten was wat onnozel.

Tegen 17u was het wel genoeg geweest, na een dagrit van 340 mijl (ons record en niet voor herhaling vatbaar) waren we in Bishop aan gekomen. Een klein typisch Amerikaans stadje (met een aangename temperatuur), we zijn daarnet even naar de speeltuin in het city park geweest, rechtover de campground. We hebben er ook naar een soccer wedstrijd staan kijken. We staan op een campground waar vooral permanente bewoners leven, en maar een paar RV's staan. Vreemd voor ons om te zien,maar hier doodnormaal, sommige mensen wonen permanent in een trailer, die ze wat verbouwd hebben, tuintje er rond, verlichting, alles er op en er aan. Het zal vandaag niet laat worden, we zijn een beetje moe :-).

Las Vegas

Rustig opgestaan vandaag, we hadden alle tijd. Het was heel warm gebleven deze nacht, dus de airco bleef opstaan en dat kwam de nachtrust niet ten goede.

De voormiddag was gereserveerd om te shoppen, we zijn naar een outlet gegaan en hebben ons volledig laten gaan. Zalig als je al heel hard moet zoeken om meer dan $50 voor een kledingsstuk te betalen. Dus, winterjassen voor Kaat en Dirk (leuk om winterkleren te passen bij 40°C, gelukkig is er binnen overal airco), Levis jeans voor iedereen voor $30 per stuk, hopen shirts en broeken voor Emiel, sportkledij... Na 4 uur winkelen (Dirk zijn record) hielden we het voor bekeken, en dan hadden we nog niet alle winkels gedaan.

Uitgeput van het winkelen deden we met z'n allen een middagslaapje en het was al na 17u toen we wakker werden. Hoog tijd om de bus naar de Strip opnieuw te nemen. We namen ineens ook de monorail naar het uiteinde van de Strip, zo konden we te voet terugkeren en hoefden we niet alles twee keer te doen. Deze keer bezochten we New York New York, waar 12 torens van Manhattan staan nagebouwd en waar je binnen door enkele wijken van NY kan lopen. We zagen opnieuw de fontein show, deze keer bewogen ze op de Pink Panter muziek, en in het donker was het leuker om te bekijken dan gisteren bij daglicht. Verder gingen we het Venetian binnen, zelfde concept, buiten San Marco plein en binnen de straatjes van Venetië met kanalen en gondels erbij en al. Niet te geloven, zoveel kitsch, verspilling, decadentie!! We zagen de vulkaanuitbarsting bij het Mirage en de leeuwen in het MGM. Verder gingen we de M&M winkel (4 verdiepingen vol M&M spullen, er is zowaar een markt voor) en de Coca-Cola winkel binnen (Emiel ging op de foto met de ijsbeer, al betrouwde hij het toch niet echt). Het plan was om de laatste bus terug te nemen, en we dachten dat Emiel tegen dan al lang zou slapen in de buggy, maar niks hoor. Hij was zo gefascineerd door alle lichtjes en fonteinen dat hij nog steeds klaar wakker was. Ook op de bus bleef hij vertellen over wat hij allemaal had gezien, maar eens in de RV was het rap gedaan en lag hij al gauw te slapen (en wij ook).

Zion - Las Vegas

Er is veel gratis en à volonté in Las Vegas, maar het internet niet, dus we hebben wat vertraging met de verslagjes... Veel tijd hebben we er ook niet gehad om te schrijven! Terwijl er in de nationale parken 's avond wat minder te doen is, is dat in Las Vegas net andersom.

Van Zion naar Las Vegas was een aangename rit, veel autosnelweg, dus het ging vooruit. Voor we Las Vegas onveilig gingen maken zijn we nog even van de autosnelweg gegaan langs het Valley of Fire state park. Zoals de naam het zegt, een park met vuurrode rotsen. Er was geen controle, we moesten de inkom gewoon in een envelopke in een bus steken. Overal waren er picknick plaatsen ingericht, dus we hebben er gegeten. Onmiddellijk werden we omsingeld door eekhoorntjes, die absoluut niet schuw waren maar wel om eten kwamen bedelen. Lang zijn we niet gebleven , maar het was een leuke stop op weg naar Vegas.

Ondertussen waren we in Nevada, en onmiddellijk rezen de casino's uit te grond. En plots, na de zoveelste heuvel was daar Las Vegas. De toren van de Stratosphere herkenden we direct, die steekt er bovenuit. We reden eerst naar de campground, die lag een eindje buiten het centrum. Maar de hele infrastructuur was compleet, casino, hotel, food court, buffetten... Alles enkel een tikje minder dan op de strip, maar wij hadden een superplaatsje voor de RV, met gras en een boom, en dus zeer belangrijk: schaduw!! Want Las Vegas ligt middenin de woestijn, en het was er nogal warm... Na een verfrissende duik in het zwembad namen we de gratis shuttle bus naar de Strip. De bus stopte aan de achterzijde van het Harrah's casino, en het duurt bijna een kwartier voor we het casino en de lobby door waren en op de strip stonden. We vonden het super, keken onze ogen uit. Ook Emiel hield van Las Vegas, met al die lichtjes, fonteinen, bussen, limo's, taxi's... Het is echt een geschifte stad, mensen zitten dag en nacht te gokken, zowel bejaarden als invaliden als schaars geklede dames als zakenmensen als toeristen als locals. Overal kan je eten zoveel je wil, je mag drinken op straat (in de rest van de US moet je met een bruine zak de straat op), zoveel energieverspilling, gigantische hotels, en er worden er nog meer gebouwd. Het is er druk, er is zoveel lawaai, maar het is leuk...

We zijn een stukje langs de strip gewandeld, zijn binnengegaan in hotel Paris Las Vegas, waar de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe op straat staan en waar het binnen lijkt alsof je door de straatjes van Parijs loopt (met kasseien erbij). We hebben de fonteinshow gezien bij Bellagio, en zijn gaan buffet eten in het Mirage. Voor $25 dollar eet en drink je zoveel je wil, en keuze was er genoeg: Italiaans, Oosters, Mexicaans, BBQ, salades, vis, vlees, dessert... De tijd vloog voorbij en al gauw was het tijd om de bus opnieuw te nemen richting campground. Jammer, maar morgen is er nog een dag Las Vegas :-).

Zion

Deze nacht waaide het zo hard dat Dirk z'n bed is uitgekomen om de luifel in te klappen. Die hadden we net voor de eerste keer uitgeklapt, omdat we weinig schaduw hadden op ons plekje op de campground. Gezien de minste schade aan de RV wordt aangerekend wilden we het risico niet lopen dat het hele spel de lucht in ging.

Ondanks de tips dat we best vroeg gingen wandelen in Zion NP, omdat het hier de vorige dagen rond 100°F was (een kleine 40°C) zijn we toch laat vertrokken. Het was al nahalftien toen we de shuttle richting park namen. Het was voorlopig helemaal bewolkt, dus perfect wandelweer. In Zion verken je de canyon van beneden, alle infrastructuur is beneden, en de wandelingen gaan naar boven om vandaar een overzicht op het park te krijgen (in tegenstelling tot Bryce en de Grand Canyon, daar was het omgekeerd). We hadden de wandeling naar de Emerald Pools, uitgekozen. Je hebt er drie, en de weg er naar toe verschilt in moeilijkheidsgraad. Je kan ze combineren, en gezien de hitte heel goed meeviel zijn we ze alledrie gaan bekijken. Het ging nogal omhoog en omlaag, Dirk vreest voor z'n kniën morgen, hij draagt natuurlijk altijd een kilo of 15 extra mee op de moeilijke stukken. Een stukje van de weg is gebetonneerd, naar de lower pool, daar was het behoorlijk druk, maar op de andere paden naar de middle pool en the upper pool waren we haast alleen. Vooral de upper pool was leuk, een vijvertje tussen hoge rotsen, daar hebben we wat gezeten. In alle parken die we hebben bezocht tot nu toe is het trouwens zo dat in de buurt van de shuttle stops het gigantisch druk is, maar eens je 100meter verder gaat loop je bijna alleen.

Na de wandeling was het bijna middag, en we wilden graag nog een tochtje doen. Als we heen en weer naar de RV zouden gaan zouden we een pak tijd verliezen, daarom besloten we in het park te lunchen. Lekker (not) onze eerste hamburgers... En druk, want alweer vlakbij de shuttle :-). Honderden bejaarden, niet te geloven. Het lijkt wel of enkel de Amerikanen van boven de 75 de parken bezoeken, maar dat ligt vast aan het feit dat ook hier het schooljaar weer begonnen is.

Na het eten opnieuw de shuttle op naar het andere uiteinde van het park om daar de river walk te doen. Dit is een pad langs de Virgin River, waar je hier en daar in de rivier kan stappen. Ook Emiel deed een stukje. Op het einde van dit pad vertrekt een wandeling waarbij je niet anders kan dan in de rivier stappen. Ziet er erg leuk uit, je hebt wel speciaal schoeisel nodig en het water is ijskoud,en dusniet voor ons weggelegd. Bij momenten stap je tot aan je kin in het water (al kan je kiezen hoever je gaat) en dat wilden we Emiel niet aandoen.

Ondertussen was het allang uitgeklaard en een stuk warmer, maar plots werd het donker in de canyon en begon het te gieten... Het was nog warm, maar echt aangenaam was het niet dus hebben we de shuttle naar de campground genomen.

We zijn net gaan eten, in een restaurantje hier rechtover. Het was lekker, en daarmee is voor ons bewezen dat je hier ook goed kan eten, en de cliches van enkel fastfood dan ook cliches zijn. Emiel had het onmiddellijk voor het meisje aan de kassa en heeft de hele maaltijd gevraagd of hij haar een kusje mocht geven. Dat zijn we dan ook gaan vragen en het mocht, hij was superblij... (Dirk mocht tot zijn grote spijt niet). Toen de mensen naast ons doorgingen kwamen ze nog zeggen dat ‘a really nice boy' was, goed opgevoed enzo ;-).

Morgen naar Las Vegas... We zijn benieuwd of dat even goed gaat meevallen, we zijn nu immers gewoon aan de rust van de nationale parken en de hun campgrounds. Morgen staan we midden in de stad aan een casino. We laten jullie weten wat we ervan vinden...

Kaat, Emiel en Dirk

Bryce Canyon - Zion

Ook 's morgens was het nog erg koud, de dekbedden die we bij de RV hebben zijn iets te licht voor deze temperaturen, dus het was niet zo prettig wakker worden. Geen idee hoe koud het echt was, maar de vensters van de RV zagen eruit zoals die van mijn auto de winter.

Vandaag bezoeken we Bryce Canyon NP. Dit is eigenlijk geen echte canyon maar een kalkplateau waar door erosie ‘hoodoos' zijn gevormd. Dit zijn een soort pilaren met vreemde vormen in oranjerode kleuren. In één woord, prachtig, het mooiste dat we tot nu toe hebben gezien hier. We sliepen in het park zelf, dus we zijn onmiddellijk kunnen vertrekken voor een wandeling . We wilden naar beneden om de hoodoos ook van daar te kunnen zien. We vertrokken aan Sunset Point, eerste een stukje langs de rim, dan rustig afdalen langs Queen's garden trail en opnieuw naar boven via de Navajo loop. Laatste stuk was redelijk stijl, maar goed te doen, zelfs voor Dirk met Emiel in de rugdrager. Volgens de beschrijving in het gidsje van het park duurt de wandeling twee a drie uur, maar wij hebben ze anderhalf uur over gedaan, met Emiel en met veel fotostops... Het was leuk om te doen, omdat we bijvoorbeeld in de Grand Canyon geen stevige wandeling aandurfden, en hier toch meer dan een wandelingetje langs de rand konden doen. De temperatuur was aangenaam, warm, maar niet te...

Na de wandeling, opnieuw op de parking, wou Emiel naar de bussen gaan kijken en deze keer mocht hij van een vriendelijke buschauffeur eens aan het stuur zitten. Zo was zijn dag ook alweer geslaagd, reizen met een kind is echt niet zo moeilijk :-). Maar misschien is zijn de US wel weer een ideaal land om te reizen met kinderen, iedereen doet een babbeltje met Emiel, biedt hem snoep aan (dat ik dan tot zijn grote teleurstelling weiger, je weet maar nooit), op restaurant of cafe krijgt hij altijd kleurpotloden of speelgoed...

Voor we vertrokken zijn we nog aan een paar uitkijkpunten gestopt, en dan naar Zion NP gereden. Vlak voor het park moesten we door een tunnel waar een RV niet gewoon door kan. Het verkeer wordt tegengehouden door rangers en de RV's mogen in het midden rijden. Je betaalt er dan ook wel voor :-).

Geen lange rit, en voor 14u waren we er... Zalig, we waren aan een namiddagje niks doen toe... Wat lezen, zwemmen, was doen, BBQ, Emiel kon in het zand spelen en was zo zwart als een hoed. De campground is klassiek, de ene RV naast de andere, maar toch super rustig. We staan niet in maar vlakbij het park, de shuttle bus stopt voor de deur dus morgen kan de RV blijven staan en hoeven we dus niet tussenin op te kramen. Ook leuk... En internet in onze ‘tuin' dus ik hoef niet ergens in een lobby ofzo te gaan zitten. Wat ik dus doe, met de pot ijs naast me!

Groetjes,

Emiel, Kaat en Dirk

Page - Bryce Canyon

Ik ben een dagje te laat met ons verslagje en moet toegeven dat ik nu al moeite heb om te bedenken wat we gisteren hebben gedaan. We zien ook zoveel en het is allemaal even indrukwekkend.

We zaten op de grens tussen Utah en Arizona en daar verandert het uur (we moeten onze klok een uurtje verder zetten). De GSM gaf het nieuwe uur al aan, maar de klok in de registration office van de campground niet, dus we hadden eigenlijk geen idee hoe laat het precies was en hoe laat we zijn opgestaan... 7u of 8u. Na het ontbijt nog het verslag van de vorige dag online gaan zetten, want daarvoor moest ik jammer genoeg in de laundry ruimte gaan zitten, het signaal reikte niet tot aan de RV.

Eerst enkele stops voor een paar praktische zaken zoals tanken en boodschappen in de Walmart. En dan even naar de Glen Canyon Dam gaan kijken. Deze is 216m hoog en de op drie na hoogste van de US. 10m dik aan de bovenkant en 100m aan de voet. Behoorlijk wat beton dus! Staat erg ter discussie gezien de geringe opbrengst aan electriciteit en de grote ecologische impact gezien de Colorade helemaal aan het verzanden is.

Daarna zijn we naar de Upper Antelope Canyon gereden. Dit is een slot canyon, een smalle kloof onder de grond. Deze werd ontdekt door de Navajo Indianen en zij baten de canyon uit. Het komt er op neer dat je eerst $6 pp ingang moet betalen, en nog eens $25 pp voor een toer. Een andere mogelijkheid is er niet, je kan de canyon niet in op je eentje. Na een ritje van tien minuutjes in een open jeep (Emiel in zijn autostoeltje) werden we afgezet aan de canyon.

Weeral heel erg mooi. Wanneer de zon bijna loodrecht op de canyon staat (we hadden de tour van 12u, dus bijna perfect) baden de rotsen in een oranjerode gloed.

Het was er wel erg druk, niet zo simpel om foto's te trekken zonder iemand op. Er is ook een minder bezochte Lower Antelope Canyon in de buurt. Zonder Emiel hadden we zeker die bezocht, maar die is minder toegankelijk, met laddertjes en trapjes en dat zagen we niet zitten met Emiel in de rugdrager. Hij gedroeg zich trouwens weer voorbeeldig, vond de jeeps leuker dan de canyon, maar was al gauw bevriend met twee Nederlandse meisjes en zo ging de tijd voor hem ook snel voorbij.

Daarna was het weer rijden geblazen, op weg naar Bryce Canyon. Onderweg wegenwerken, waarlangs je enkel in konvooi achter een jeep mocht rijden. Was wel nodig, want als je sneller dan 10miijl per uur reed leek het alsof de hele onderkant van de RV eraan ging. Het laatste stuk ging door de Red Canyon, maar gezien we behoorlijk laat waren en graag in het NP zelf wilden overnachten (en reserveren niet mogelijk was) hebben we goed doorgereden en niet teveel gestopt. Met succes trouwens, we hadden één van de laatste plaatsen.

Het was er weer frisjes, dus we hebben binnen gegeten en zijn rap in bed gekropen. Veel mensen slapen in tentjes, en die benijden we niet!

Kaat, Emiel en Dirk

Grand Canyon - Page

Deze morgen wakker geworden van de kou! Niet te geloven hoe de temperatuur op plaatsen een paar honderd mijl van elkaar zo kan verschillen. Buiten ontbeten, maar met een dikke trui en dan nog bibberend van de kou.

Omdat we voor 11u toch van de campground moesten zijn hebben we de RV ineens op een centrale parking gezet en zijn we opnieuw langs de rim gaan stappen. Even mooi als gisteren, geen wolkje aan de lucht en na een half uurtje hadden we het superwarm. Weer een vijftal kilometer gestapt, tot Emiel het niet meer zag zitten. Die heeft het meer voor bussen, dus hebben we de shuttle bus opnieuw genomen naar ons beginpunt. De meeste mensen nemen trouwens de shuttle bus van uitkijkpunt naar uitkijkpunt, dus als je zoals wij tussen enkele uitkijkpunten te voet gaat zie je bijna niemand. Amerikanen bezoeken blijkbaar hun eigen land zoals Japanners België bezoeken...

Daar zijn we vertrokken met RV naar de uitgang van het park. Het leuke is dat in oostelijke richting, waar we heen gingen, de weg nog een heel eind door het park loopt, en we dus nog konden uitstappen op een aantal punten om de canyon van een andere kant te bekijken. Zo hebben we eindelijk de Colorado River zien stromen, want uiteindelijk heeft die de hele canyon wel miljoenen jaren geleden uitgesleten.

Vandaag moesten we maar een goeie 100 mijl afleggen (valt mee naar onze normen hier), dus we waren in geen tijd in de buurt van Page, onze volgende halte. Vlak voor Page zijn we nog gestopt aan Horseshoe Bend, een, zoals de naam het zegt, hoefijzervormige bocht in de Colorado. Je moet een stukje te voet door het zand in de hitte. Beetje afzien maar het resultaat is super, we hadden een prachtig zicht over de groene rivier die tussen de rode rotsen stroomt.

Dan nog tien minuutjes rijden naar de campground, bij Lake Powell. Dit is een kunstmatig meer, ontstaan na het aanleggen van de Glen Canyon dam. We staan op een boogscheut van het meer en hebben een leuk zicht op een kleine haven. We hebben hookup vandaag, dus de electronica is aan het opladen zodat we weer verder kunnen want morgen staan we weer in een park. GPS (onmisbaar tot nu toe, we zijn echt supertevreden dat we die kunnen lenen hebben, gebruiken we de hele tijd), I-pod (radiozenders blijven nooit lang marcheren, eigen muziek is dus belangrijk, als is het jammer dat Emiel de kindermuziek heeft ontdekt), PC, batterij van het fototoestel... Net gebarbecued, straks nog een douchke en dan is de dag alweer voorbij!

Tot slot, Emiel doet het nog steeds erg goed, hij leert veel woordjes die een tweejarige normaal gezien niet kent, zoals mobilhome en barbecue en canyon en helicopter enzo. Hij vraagt wel eens naar iemand in België, maar wil nog niet opnieuw naar de kribbe, wel in Amerika blijven... Hij vertelt tegen iedereen die het wil horen, of ze hem nu verstaan of niet, over het busje en over zijn fietsje. Wij vrezen al stilletjesaan voor een klein dramawanneer we de RV opnieuw moeten inleveren...

Needles - Grand Canyon

Het was een klein beetje afgekoeld, dus niet te veel last gehad van de hitte deze nacht. Wel om 7u op vandaag , dus was er tijd voor een duikje in het zwembad voor het ontbijt, want daar was het alweer warm genoeg voor.

Snel vertrokken, en eerst voor de zoveelste keer gaan tanken. Dat valt wel tegen, en is wel een groot nadeel van de RV, hij zuipt benzine! Die is wel goedkoper dan bij ons, maar de benzinekost zal toch een groot stuk bedragen van het reisbudget. Tanken is hier elke keer anders, soms kan je gewoon je betaalkaart aan de pomp gebruiken zoals bij ons, maar meestal moet je eerst je paspoort of bankkaart als waarborg afgeven.

We hebben even de snelweg genomen, maar hebben deze al snel verlaten, om de route 66 tussen Topock en Kingman te volgen. Eén van de mooiste stukken had ik gelezen, en mooi was het. Geen lange rechte baan zoals wij ons de route 66 voorstelden, en zoals we die ook gisteren hadden gezien, maar een kronkelbaan tussen de bergen. Hier en daar een dorpje van een huis/trailer of vijf, en verder niks... Niet te begrijpen dat hier mensen wonen. Halverwege het stuk dat we deden ligt het dorpje Oatman, toch wel tien huizen groot en één toeristische bedoening. De ene route 66 souvenirshop naast de andere, dat zijn we maar gauw doorgereden. De weg werd rond 1930 in gebruik genomen en was in die tijd een weg naar een nieuwe toekomst was voor de mensen uit de midwest. Later, in de jaren 50 en 60 was het de weg naar vakantie, zon, zee en strand (LA). De route liep van Chicago naar Los Angeles, en ook al zijn er stukken verdwenen, je kan op een dag of drie, vier nog steeds doen wat er van overblijft. Wij hebben het bij een mijl of 40 gehouden voor we opnieuw de snelweg opgingen. Want het was toch nog een drie uur rijden. De snelweg was deze keer in prima staat, en dat komt hier niet te dikwijls voor. Je kan wel overal een stukje highway adopteren waarbij je bijdrage dan voor onderhoud en herstellingen wordt gebruikt. Bedrijven doen dat, is mooie reclame, maar soms staat er ‘voor mijn lieve vrouw Mary' ofzo...

Om drie uur stonden we geïnstalleerd op onze campingplek (niet zoveel installatie aan deze keer want geen elektriciteit of water). Deze keer ‘echt' kamperen! We hebben geen tijd verspild en hebben onmiddellijk de shuttlebus genomen naar de Grand Canyon (jammer genoeg geen zicht op de GC). Prima systeem, we moeten niet met de RV op weg, want er rijden overal shuttle bussen. Gezien hier jaarlijks miljoenen bezoekers komen een prima oplossing. Nu is het rustig, maar we kunnen ons voorstellen dat als in het hoogseizoen iedereen met de auto begint rond te rijden, er al snel één grote file ontstaat.

En dan, de Grand Canyon! Prachtig, indrukwekkend, ongelofelijk... We zijn er maar even bij gaan zitten om dat moois te bekijken. Daarna een wandelingske gemaakt van een kilometer of 5 langs de rim en heel veel foto's genomen. Emiel viel al snel in slaap in de rugdrager, die was niet zo onder de indruk als wij :-). En toen werd het, niet te geloven, fris! Het waaide behoorlijk hard. We hadden geen truien mee dus zijn we naar de camping teruggekeerd. Het is nog net te doen om hier nu buiten te zitten, maar de hitte van gisteren is weg. Verder is het hier, in tegenstelling tot op de vorige campings, stikdonker. Het is hier ook muisstil, zalig... Daarnet liep er plots een hert over onze plaats, op nog geen meter van ons vandaan. Op ons plekje zal het gauw stil zijn, want we gaan slapen...