Hehe, een zware dag gehad vandaag! Vroeg op, na voor ons doen hierlaat te zijn geslapen, en om 8u al onderweg. We wilden immers zo ver mogelijk richting Yosemite National Park geraken, en onderweg Death Valley NP meenemen. Eerst getankt, want de prijzen van benzine in en rond de parken zijn stukken hoger dan ergens anders.

En dan op weg. We hadden dus besloten dat we toch door Death Valley zouden rijden, na 15 september mocht dat van de RV verhuurmaatschappij. In de zomer schommelt de temperatuur er constant rond de 40°C. Het record ooit gemeten is 57°C. We hebben lang getwijfeld of we het park zouden bezoeken, het is niet echt een plaats waar je in panne wil vallen met een peuter. Maar volgetankt, na een uitgebreide mechanische check van de RV en met voldoende water aan boord waren we er klaar voor.

Eerste stop bij Zabriskie point, na een klimmetje te voet in de hitte hadden we uitzicht op surrealistisch maanlandschap. Daarna doorgereden naar Badwater, dit is het laagste punt van de US (de Amerikanen zeggen dikwijls het laagste punt van de wereld maar slaan zo wel een paar plaatsen over), 86 meter onder zeeniveau. Ooit was dit een meer, nu een uitgestrekte zoutvlakte met nog een paar plasjes water. We reden de Artists Drive, een eenzaam wegske tussen de rotsen die naargelang de mineralen die erin zitten een andere kleur hebben, groen, blauw, geel... (Dirk zag natuurlijk niks van de kleuren maar amuseerde zich met rijden op dit spectaculaire baantje). Tot slot zijn we nog gestopt aan een soort duinen, het leek wel of we plots in de Sahara waren in plaats van in de US. Overal was het even heet, vreselijk, Emiel (en ik ook) vond het maar niks, telkens heel even de RV uit om een stop te bekijken en dan weer snel naar de koelte van de airco... Maar, bij het uitrijden van het park stond er een bordje dat de airco uit moest om de motor niet te oververhitten, gezien we de vallei uit moesten en dat behoorlijk wat stijgen was. Het was rot, 20 mijl zweten en puffen... De RV deed het gelukkig goed, de temperatuur steeg geen moment. Ondertussen kwamen we nog langs wegenwerken, we hadden geweldig veel medelijden met de mannen die daar aan het werk waren. Wat ook opmerkelijk was waren de vele fietsers... Door Death Valley fietsen moet hier zoiets zijn als bij ons de Mont Ventoux beklimmen (denken we).

Een stuk na de middag waren we Death Valley uit, en dat was toch met een zucht van opluchting... Wat het buiten de temperatuur lastig maakt is dat je moet blijven rijden, want het is te heet om even aan de kant van de weg te gaan staan om te lunchen. We waren erg blij dat we de benen konden strekken na een rit van zo'n zes uur (met wel hier en daar een kort stopje dus). We raakten aan de praat met een Nederlands koppel die zowat dezelfde toer deden als wij.

Het was nog redelijk vroeg, dus we besloten om toch nog door te rijden om zo de rit van morgen korter te maken. Uiteindelijk reden we toch maar door stadjes waar niks te beleven viel, dus om daar al zo vroeg op een campground te gaan zitten was wat onnozel.

Tegen 17u was het wel genoeg geweest, na een dagrit van 340 mijl (ons record en niet voor herhaling vatbaar) waren we in Bishop aan gekomen. Een klein typisch Amerikaans stadje (met een aangename temperatuur), we zijn daarnet even naar de speeltuin in het city park geweest, rechtover de campground. We hebben er ook naar een soccer wedstrijd staan kijken. We staan op een campground waar vooral permanente bewoners leven, en maar een paar RV's staan. Vreemd voor ons om te zien,maar hier doodnormaal, sommige mensen wonen permanent in een trailer, die ze wat verbouwd hebben, tuintje er rond, verlichting, alles er op en er aan. Het zal vandaag niet laat worden, we zijn een beetje moe :-).