Het was een klein beetje afgekoeld, dus niet te veel last gehad van de hitte deze nacht. Wel om 7u op vandaag , dus was er tijd voor een duikje in het zwembad voor het ontbijt, want daar was het alweer warm genoeg voor.

Snel vertrokken, en eerst voor de zoveelste keer gaan tanken. Dat valt wel tegen, en is wel een groot nadeel van de RV, hij zuipt benzine! Die is wel goedkoper dan bij ons, maar de benzinekost zal toch een groot stuk bedragen van het reisbudget. Tanken is hier elke keer anders, soms kan je gewoon je betaalkaart aan de pomp gebruiken zoals bij ons, maar meestal moet je eerst je paspoort of bankkaart als waarborg afgeven.

We hebben even de snelweg genomen, maar hebben deze al snel verlaten, om de route 66 tussen Topock en Kingman te volgen. Eén van de mooiste stukken had ik gelezen, en mooi was het. Geen lange rechte baan zoals wij ons de route 66 voorstelden, en zoals we die ook gisteren hadden gezien, maar een kronkelbaan tussen de bergen. Hier en daar een dorpje van een huis/trailer of vijf, en verder niks... Niet te begrijpen dat hier mensen wonen. Halverwege het stuk dat we deden ligt het dorpje Oatman, toch wel tien huizen groot en één toeristische bedoening. De ene route 66 souvenirshop naast de andere, dat zijn we maar gauw doorgereden. De weg werd rond 1930 in gebruik genomen en was in die tijd een weg naar een nieuwe toekomst was voor de mensen uit de midwest. Later, in de jaren 50 en 60 was het de weg naar vakantie, zon, zee en strand (LA). De route liep van Chicago naar Los Angeles, en ook al zijn er stukken verdwenen, je kan op een dag of drie, vier nog steeds doen wat er van overblijft. Wij hebben het bij een mijl of 40 gehouden voor we opnieuw de snelweg opgingen. Want het was toch nog een drie uur rijden. De snelweg was deze keer in prima staat, en dat komt hier niet te dikwijls voor. Je kan wel overal een stukje highway adopteren waarbij je bijdrage dan voor onderhoud en herstellingen wordt gebruikt. Bedrijven doen dat, is mooie reclame, maar soms staat er ‘voor mijn lieve vrouw Mary' ofzo...

Om drie uur stonden we geïnstalleerd op onze campingplek (niet zoveel installatie aan deze keer want geen elektriciteit of water). Deze keer ‘echt' kamperen! We hebben geen tijd verspild en hebben onmiddellijk de shuttlebus genomen naar de Grand Canyon (jammer genoeg geen zicht op de GC). Prima systeem, we moeten niet met de RV op weg, want er rijden overal shuttle bussen. Gezien hier jaarlijks miljoenen bezoekers komen een prima oplossing. Nu is het rustig, maar we kunnen ons voorstellen dat als in het hoogseizoen iedereen met de auto begint rond te rijden, er al snel één grote file ontstaat.

En dan, de Grand Canyon! Prachtig, indrukwekkend, ongelofelijk... We zijn er maar even bij gaan zitten om dat moois te bekijken. Daarna een wandelingske gemaakt van een kilometer of 5 langs de rim en heel veel foto's genomen. Emiel viel al snel in slaap in de rugdrager, die was niet zo onder de indruk als wij :-). En toen werd het, niet te geloven, fris! Het waaide behoorlijk hard. We hadden geen truien mee dus zijn we naar de camping teruggekeerd. Het is nog net te doen om hier nu buiten te zitten, maar de hitte van gisteren is weg. Verder is het hier, in tegenstelling tot op de vorige campings, stikdonker. Het is hier ook muisstil, zalig... Daarnet liep er plots een hert over onze plaats, op nog geen meter van ons vandaan. Op ons plekje zal het gauw stil zijn, want we gaan slapen...