Deze nacht waaide het zo hard dat Dirk z'n bed is uitgekomen om de luifel in te klappen. Die hadden we net voor de eerste keer uitgeklapt, omdat we weinig schaduw hadden op ons plekje op de campground. Gezien de minste schade aan de RV wordt aangerekend wilden we het risico niet lopen dat het hele spel de lucht in ging.

Ondanks de tips dat we best vroeg gingen wandelen in Zion NP, omdat het hier de vorige dagen rond 100°F was (een kleine 40°C) zijn we toch laat vertrokken. Het was al nahalftien toen we de shuttle richting park namen. Het was voorlopig helemaal bewolkt, dus perfect wandelweer. In Zion verken je de canyon van beneden, alle infrastructuur is beneden, en de wandelingen gaan naar boven om vandaar een overzicht op het park te krijgen (in tegenstelling tot Bryce en de Grand Canyon, daar was het omgekeerd). We hadden de wandeling naar de Emerald Pools, uitgekozen. Je hebt er drie, en de weg er naar toe verschilt in moeilijkheidsgraad. Je kan ze combineren, en gezien de hitte heel goed meeviel zijn we ze alledrie gaan bekijken. Het ging nogal omhoog en omlaag, Dirk vreest voor z'n kniën morgen, hij draagt natuurlijk altijd een kilo of 15 extra mee op de moeilijke stukken. Een stukje van de weg is gebetonneerd, naar de lower pool, daar was het behoorlijk druk, maar op de andere paden naar de middle pool en the upper pool waren we haast alleen. Vooral de upper pool was leuk, een vijvertje tussen hoge rotsen, daar hebben we wat gezeten. In alle parken die we hebben bezocht tot nu toe is het trouwens zo dat in de buurt van de shuttle stops het gigantisch druk is, maar eens je 100meter verder gaat loop je bijna alleen.

Na de wandeling was het bijna middag, en we wilden graag nog een tochtje doen. Als we heen en weer naar de RV zouden gaan zouden we een pak tijd verliezen, daarom besloten we in het park te lunchen. Lekker (not) onze eerste hamburgers... En druk, want alweer vlakbij de shuttle :-). Honderden bejaarden, niet te geloven. Het lijkt wel of enkel de Amerikanen van boven de 75 de parken bezoeken, maar dat ligt vast aan het feit dat ook hier het schooljaar weer begonnen is.

Na het eten opnieuw de shuttle op naar het andere uiteinde van het park om daar de river walk te doen. Dit is een pad langs de Virgin River, waar je hier en daar in de rivier kan stappen. Ook Emiel deed een stukje. Op het einde van dit pad vertrekt een wandeling waarbij je niet anders kan dan in de rivier stappen. Ziet er erg leuk uit, je hebt wel speciaal schoeisel nodig en het water is ijskoud,en dusniet voor ons weggelegd. Bij momenten stap je tot aan je kin in het water (al kan je kiezen hoever je gaat) en dat wilden we Emiel niet aandoen.

Ondertussen was het allang uitgeklaard en een stuk warmer, maar plots werd het donker in de canyon en begon het te gieten... Het was nog warm, maar echt aangenaam was het niet dus hebben we de shuttle naar de campground genomen.

We zijn net gaan eten, in een restaurantje hier rechtover. Het was lekker, en daarmee is voor ons bewezen dat je hier ook goed kan eten, en de cliches van enkel fastfood dan ook cliches zijn. Emiel had het onmiddellijk voor het meisje aan de kassa en heeft de hele maaltijd gevraagd of hij haar een kusje mocht geven. Dat zijn we dan ook gaan vragen en het mocht, hij was superblij... (Dirk mocht tot zijn grote spijt niet). Toen de mensen naast ons doorgingen kwamen ze nog zeggen dat ‘a really nice boy' was, goed opgevoed enzo ;-).

Morgen naar Las Vegas... We zijn benieuwd of dat even goed gaat meevallen, we zijn nu immers gewoon aan de rust van de nationale parken en de hun campgrounds. Morgen staan we midden in de stad aan een casino. We laten jullie weten wat we ervan vinden...

Kaat, Emiel en Dirk